Leyla, mektubunda çölde vahşi hayvanlardan nasıl korunduğunu sorunca, Kays, ‘beni insanların vahşetinden vahşi hayvanlar korudu’ diye yazmıştı.
Bu haliyle, sedefini inciten bir inciye benziyordu.
Ceylanlarla geziyor, aslanlarla arkadaşlık yapıyor, yırtıcı kuşlarla yarenlik ediyordu.
Bir gün bir hazal, ‘neden halini bildirmiyor, uğrunda akıldan vazgeçtiğin sevgiline hangi ateşlerde yandığını anlatmıyorsun?’ deyince, bir mektup çıkardı göğsünden, oku, dedi. Leyla, ciğerinden hokkaya damlattığı kanla bir ceylanın verdiği varaka şöyle yazmıştı: ‘Bir göçmen kuşuna benzeyen bu mektup, bir gamlıdan bir dertliye uçup gidecektir. Dünya kalesine hapsedilmiş olan beden kafesini parçalayan sevgiliye, varlık evini yerle bir eden aşıktan haber götürecektir. Ey öncesi olmayan bir zamandan beri sevgimi kendine bağlayan! Ey sevgiyle yedi kat göklere erişen! Ey kanıyla dağları taşları kızıla boyayan!Ek akik gibi taşlığı yurt edinen! Ey yokluk karanlığında hayat suyu sevgilim! Geceleri pervane gibi sabahın nurunu gözleyen aşık! Ey macerasıyla dünyayı birbirine kattığı halde, yalnızlık ülkesindeki kimsesiz sevgilim! Ey benim yüzümden herkesin kınadığı, kalkış gününe değin bu aşka bağlı kalacak olan yiğidim. Ey kendine acımayan, kıyasıya kendinin kanına giren seçilmiş sevgilim! Ben sevginle yaşıyorum, sen kiminlesin? Kimi seviyorsun? Bahtın gibi senden ayrıyım, sensizin fakat senin eşinim. Zorla evlendirildim lakin kimse bana el süremedi. Kapısı mühürlü bir inci hazinesiyim, açılmamış gonca gibiyim. Sen yeşil bir yerde oturuyorsun ve Hızır gibi lekesizsin. Gel artık, canım çekildi, can suyum ol, bana can ver. Sen ay isen ben güneşim. Uzaktan daima görüyorum seni. Bedenim ayrı olsa da ruhum seninledir. Gönlündeki o büyük acıyı biliyorum. Sabretmelisin. Bu çabuk konup göçülen konakta, senin eşiğinde olmaktan başka dileğim yok.’
Hazal mektubun gerisini okuyamadı. ‘Çıldırmakta ne kadar haklı olduğunu anladım’ dedi ve gözalabildiğine uzayan çölde yürüyerek gözden yitti.