Çevremdeki herkes sohbetlerimiz sırasında kendilerini geliştirmek ve tanımak istediklerini dile getiriyor.
‘Hayatımdaki eksiklikleri nasıl bilebilir, nasıl düzeltebilirim?’ diye soruyorlar.
Ben bu arkadaşlara nasıl yardımcı olabilirim diye aynama sordum.

- Benim tavsiyem, herkes hemen bir ayna edinsin. Aynalar gerçekleri söyler. Siz ayna ile kavgalı olmazsanız ayna sizi olduğu gibi gösterir. Ne eksik ne fazla.
- Böyle bir aynayı kim istemez. Herkes böyle bir ayna bulabilir mi? Böyle gerçekleri olduğu gibi gösterecek ayna nerede bulunur?
- Her yerde bulunabilir.
- Nasıl her yerde anlayamadım. Herhalde senin gibi camdan yapılma aynayı kastetmiyorsun değil mi?
- “İnsan insanın aynasıdır” , “Mümin müminin aynasıdır” denir. Bunu hiç duymadın mı?
- Duymasına duydum da, pek anlayamıyorum. Karşımdaki insan da benim gibi görüntüsü olan bir varlık, nasıl ayna olabilir?
- Herhangi biriyle konuşurken birden öfkelendiğin olmadı mı?
- Oldu!
- İşte sana bir ayna örneği. Seni öfkelendiren şey sana ait. Öfkelendiğiniz şey karşınızdakinin aynasından sana yansıdı. Gerçekte sen kendinde olana öfkelendin. Karşındaki adama aşağılıyor ve ona hakaretler ediyorsan iyi düşün, kime diyiyorsun? Ona mı, kendine mi? Hayır kendine söylüyorsun. Bir aynaya karşı durdun ve kötü sözleri kendine söylüyorsun.

Zaman zaman başkaları hakkında, şunlar benim hakkımda, arkamdan film çeviriyorlar, bana kumpas kuruyorlar diye düşünürsün. Bu durum seni çok endişelendirir. Huzursuz eder. Gerçekte kumpas düşünceleri sana ait. Sen kendin kumpasla ilgilenmektesin.

İyi düşün, ben senin karşındaki aynayım. İyi düşün, bana baktığında öfkeli, neşeli, mutlu veya mutsuz, çirkin veya güzel gördüğün sen değil misin? Ben mi seni mutlu veya mutsuz, öfkeli veya öfkesiz ettim yoksa bende gördüğün her halinle sen değil misin?

- Tabii ki benim.
- Hani bazen iç konuşmaların olur. “Artık bu zamanda kimseye güvenilmiyor”. Aslında güvenilmeyen kendinizsiniz. Kimsenin sana saygı duymadığından şikâyet ediyorsun. Aslında insanları adam yerine koymayan ve onlara saygı duymayan sensin.

Bazen bir adamla bir yerde karşılaşırsın, tanımadığın o adamda gıcık alırsın. Niye biliyor musun? Senin bilinçaltında hiç hoşlanmadığın, sana ait bir özelliği onda görüyorsun da bu yüzden o adama sinirleniyorsun?

- İyi ama ben bir şey anlamıyorum, göremiyorum da. Nasıl olur da aynalarla dolu bir dünyada ben bir şey göremiyorum?
- Senin görememen diğer aynaların suçu değil. Senin suçun.
- Nasıl yani?
- Şimdi benim üstümü tozla, kirle kaplasan bende bir şey görebilir misin?
- Tabi ki göremem.
- Öyle ise karşındaki aynalarda kendini görebilmek için kendi gönül aynanı temizlemen, kirlerden arındırman gerekir.

Hemen gönül aynanı temizlemeye koyulmalısın. Bu büyük çaba ve emek ister. Sabırla, gayretle mutlaka gönül aynasını saflaştırırsın. İyice anlaman için sana Mevlana’nın Mesnevi’sinden bir hikâye anlatayım.

Günün birinde Çin’den ressamlar gelir, sultanın sarayına. “Türk ressamlarla yarışmak istiyoruz” derler. Kendi sanatlarını, hünerlerini, överek anlatırlar. Sultan da biraz düşündükten sonra yarışmayı uygun bulur. Etrafa, ‘Kim yarışmak isterse gelsin’ diye haber salar. Türklerden de hünerli ressamlar toplanıp gelirler.

Sarayın büyükçe bir salonu perde ile ikiye bölünür. Salonun bir duvarına Çinliler diğerine Türkler resim yapacaklardır. Bir ay müddet verirler. Bir ay sonra perde kaldırılacak kim daha iyi yapmışsa ödülü o alacaktır.

Çinliler bir nakış gibi duvarı süslerler. Çok güzel resimler yaparlar. Türkler ise sadece duvarlarını cila yapar, ayna gibi parlatırlar. Nihayet verilen süre dolar. Sultan ve adamları salona girerler. Çinliler çok harika yapmışlardır, hayran kalırlar. Çinliler’i tebrik ederler. Sonra perde kaldırılır. Sultan ve yanındakiler karşı duvara baktıklarında Çinliler’in yapmış olduğu resmin daha parlağı ve canlısını o duvarda görürler. Böylece yarışmayı duvarı cilalayanlar kazanır. Sultan her iki tarafı da ödüllendirir.
Bizimde kalbimizi kirlerden arındırıp saflaştırmamız gerekiyor. İnşallah başarırız.

Allah yar ve yardımcınız olsun.