Dilek Ufuk- Sinekritik
Çağan Irmak’ın yazıp yönettiği ‘Unutursam fısılda’ filmini izlediniz mi bilmem; ama ‘Babam ve Oğlum’dan sonra filmden beklentisi yüksek izleyiciler benim gibi hüsrana uğrayabilir. Filme gitmek isteyenler “beklentilerinizi çok yüksek tutmayın!” derim.
Film, abla-kardeş ilişkisinin hüzünlü hikayesi… Aşkı ve müzik tutkusu uğruna, ailesi ve ihanet ettiği ablasından gizli İstanbul’a kaçan, sevdiği hocası Tarık’la şarkılarını söylemek ve müzik piyasasına kendini kanıtlamak için mücadele veren Hatice’nin hikayesini anlatıyor..jpg)
Filmde sağlık ocağında hemşireliğe adım atan Hanife ve deli dolu, gözü kara kız kardeşi Hatice, küçük muhafazakar bir kasabada yaşıyor. Hanife edebiyatı seven, şiirlere düşkün, olgun ve çekingen; Hatice ise bir o kadar laf dinlemez ve başına buyruk bir karaktere can veriyor.
Sahnede jest ve mimikleriyle hayran bırakan Hatice (Ayperi) ‘Eyvah!’ isimli çok hareketli bir parçayla karşılıyor sizi. Film daha sonrasında 1970’lerle günümüz arasında gidip geliyor… O dönem kostümleriyle ve oyuncu kadrosundaki Işıl Yücesoy’un varlığıyla ‘Çemberimde Gül Oya’ dizisindeki havayı yaşatıyor insana.
ŞARKI VE MÜZİKLERİ AYAKTA ALKIŞLANIR
Hatice’yi yani sahne adıyla Ayperi’nin gençliğini canlandıran Farah Zeynep Abdullah, kız kardeşi Hanife (Gözde Cığacı), Hatice’nin son halini canlandıran Hümeyra ve Hanife’nin şimdiki halini canlandıran Işıl Yücesoy’un oyunculuk yetenekleri görmezden gelinemez. Ancak Tarık karakterini canlandıran genç kızların hayran olduğu Mehmet Günsür daha iyi oynabilirdi diye düşünüyorum.
Filmde, 1970 plaklarından bir nostalji dinlermişçesine uyarlanmış müthiş şarkılar karşısında Kenan Doğulu’nun kalitesi ve başarısı ayakta alkışlanacak cinsten…
Güçlü oyuncu kadrosu, iyi çalışılmış sanat ve kostümlerle birleşince Yeşilçam filmlerini izler gibi oluyorsunuz.
KIZ KARDEŞİ OLANLARI CAN DAMARINDAN VURUYOR
Şöhretin Unkapanı’ndan geçen yolları, şöhretin sanatçıya getiri ve götürüleri, plak sevdası, inişleri çıkışları ve nihayetinde Hatice’nin yaşlılığını canlandıran Hümeyra’nın Alzheimer hastalığıyla sona gelen şöhret basamaklarının hüzünlü son adımı…
Filmin ilk yarısında monoton ve sıkıcı sahneler olsa da ikinci yarısında özellikle kız kardeşi olanların bam teline dokunan sahnelerinde gözyaşlarınızı tutamayacağınız kesin.
Hatice’nin eşini kaybettikten sonraki mezarlık sahnesi, Unkapanı’nın en popüler yapımcısına (Gürkan Uygun) şarkılarını dinletmeye çalıştıkları restoran sahnesi ve özellikle de final sahnesinden çok etkileneceğinizden eminim.
SON SAHNEDE ‘İŞTE ÇAĞAN IRMAKTAN BEKLENEN BU’ DİYECEKSİNİZ!
Dediğim gibi film “Bir Çağan Irmak klasiği”…
Şöhretin son basmağı belki de son sahnesi, son şarkısı… Ayperi’nin sahneye ablasını davet ettiği ve beklenen itirafı yaptığı final sahnesinde “İşte Çağan Irmak’tan beklenen hareket buydu” diyorsunuz!
Ve sonunda…
Gözlerinizin önünde; kırmızılar içindeki Hümeyra’nın sahnedeki o mükemmel duruşu ve kulağınızda, ‘UNUTURSAM FISILDA’ sesiyle sinemadan çıkarken yanaklarınızdan süzülen gözyaşlarınızı siliyorsunuz …
