Modern hayatın bizlere vermiş olduğu sevgisizlik öyle bir hale geldi ki insanlar artık insan olmaktan çıkıp tamamen bir makine haline geldiler... Onun içindir ki İslam'ın özü olan sevgi, ortadan kalkmaktadır. Sevgisiz İslam ne kadar yaşanır onada siz karar verin artık...

Oysa İslam sevgiyle başlar.

Bu modern hayattan sıyrılıp sadece moderniteyi bir araç olarak kullanarak bir benimle ne çıkar demeyip, baharın haberini karın altında, kışa inat açan kardelenlerin verdiğini, unutmayarak yola çıkmalıyız. Kim var, diye sağa sola bakmayarak ben varım diyerek yürümeliyiz.

Caddede gördüğün cahil insanlara, güneşi çeketinin astarında kaybetmiş kitlelere, yüreğinden habersiz insanlara acıyarak doğru yolda yürümeliyiz.

Bırak otçuların gözü yoncada olsun. Senin gözün daima insanda olsun. Hammaddesi makbul olan lakin adresini yitirmiş birini gördüğünde, "bundan ne güzel Müslüman olur" diyerek ve tüm yüreğinle hidayeti için Allah'a dua etmeliyiz. İnsanların düşmüş olduğu bu cehaletten kurtarmak için elinden hiç bir şey gelmiyorsa bile yüreğimiz bir peygamber yüreği gibi yanıp " Allah'ım onları affet, onlara hidayet et, çünkü olar bilmiyorlar!" diyerek dua etmeliyiz.

Modernitenin vermiş olduğu muhabbetsizliği bırakıp bir insan gördüğünde: nereden gelip nereye gittiğini, ölüm hakkında ne düşündüğünü, mutluluktan neyi anladığını, sevgi denilince aklına ne geldiğini, hiç kendisiyle başbaşa kalıp kalmadğını, vicdanın sesini dinleyip dinlemediğini, rüya görüp görmediğini, hayal kurup kurmadığını, sevip sevmediğini, ağlayıp ağlamadığını, nelere ağldığını, özleyip özlemediğini ve içinin nelere sızlayıp nelere sızlamadığını sormalıyız. Bu sorularla İslam'ın kaynağı olan sevgiyi yaşatıp İslam'a davet etmeliyiz.

"Önce seveceksin. Garazsız ve ivasız, pazarlıksız, bedelsiz seveceksin. Sevginin illeti ölümsüz olacak, ki sevgin de ölümsüz olsun."

İslam'a davet yemeğini sevgi karşılığında sunmalıyız.

Sevgiden başka bedel beklemeyeceksin, ki sevginin bedeli sadece sevgidir, ondan başkası sevgiyi " ucuza" vermek olduğunu bilmeliyiz. İnsanları severken karşılığı karşı taraftan değil Allah'tan beklemeliyiz. Yunus Emre ne güzel ifade etmiş; "Yaradılanı Severim Yaradandan Ötürü"

Tarihimize bakarsak sahabe döneminden tutun Osmanlı dönemine kadar fetihler sadece kılıçlarla değil sevgiyle olmuştur. Fethedilen yerlere önce sevgi götürülmüştür. Bu sayede yüzyıllar süren bir hükümdarlık gerçekleşmiştir....

Fatih'in İstanbul'u fethettiğinden sonra oradaki insanlara gösterdiği sevgi ile bunca yıl İstanbul, İstanbul olmuştur...

Saygı ve Sevgilerimle....

Selametle....