Yıkık, dökük ve karanlık bir harabenin içinde buldular birbirlerini. Tanıdık mekanlar ve tanıdık zamanlar güven verirdi insanlara.Yanındaydı ve o yanındayken nerede olduğunu sorgulamazdı.
Konuşmak gelmedi ikisinin de içinden.Daha cesur olan korkarak baktı diğerinin gözlerine.Cesaretini besledi korkaklık;iliklerine kadar hınca hınç doldurdu.
Küçük temaslarla yakalayabildiği gözlerinde hatırladı geçmişi. Sokak lambalarının hiç çalışmadığı çıkmaz sokakları ve neden kırıldığını kimsenin sorgulamadığı kaldırım taşlarını.
Daha mutlu değillerdi şimdiki zaman kipi ile biten cümlelerde. Ve geçmiş zaman da süslü tepsilerle sunmadı; gözyaşının hüküm sürdüğü topraklarda, gülücüklerle dolu bir yaşamı.
“Savaşın Çocukları” dedi onlara adını bile duymadıkları ülkelerde, bilmedikleri dillerde basılan gazeteler. Ve insanlar uzaktan sahiplendi, uzaktan sevdi; onların birbirini sevdiğinden daha çok sevdiklerini iddia edercesine.

Herkes bilirdi. Hiçbir dilde ya da millette değişmezdi; zor olan hep AŞKtı. İkisi de buna aldırmadı. İkisi de bilmiyor gibi davrandı.

Savaşın ortasında tattıkları duygular bitiremezdi savaşı. Farkındaydılar. Bildiklerini dillendirmediler birbirlerine. Yalancı bir tiyatronun son perdesiydi hayatları.
Farklı iki cephenin birbirine sunduğu en güzel nimetti onlar.
Nereden geleceğini bilmedikleri bir kurşun ya da her hangi bir şeye kurban edilebilirdi korkak bakışları. Ama yine de korkmaz, kucaklar, sarıp sarmalardı onları aşkları.
Aynı Tanrı’ya inanmış ve aynı mahallelerde toz pembe yalanlar söylemiş iki cephenin, hala toz pembe yalanlarına inanmaya ölesiye tutsak olmaktı niyetleri.
Daha önce birbirine defalarca sarılmış nefisler, bunu yeniden yapabilirdi aynı samimiyetle. Ama kabul edemezdi insanoğlu mağlup olmayı, en yakınındakine bile.

Kimse umursamazdı iki küçük yüreğin tutkulu sevdasını,
Ve onlar dışında kimse bilmezdi ; savaş çoktan bitmişti.
Ses Etmediler...

s.talha yurtseven-anlatılası hikayeler