Merhaba günahkârlar, âşıklar, sevapları ile gösteriş yapanlar, iyiler, iyi olmaya çalışanlar, kötüler ve henüz kötü olduğunu kabul etmemiş olan zavallılar…

Kırmızı bir daktilo ile yazacaklarım var size…
Evet, doğru duydunuz. Ya da doğru duymadınız kime ne? Ne söylediniz anlamadım? Hem şizofrenimin tutarsızlığından size ne? Ne diyordum, evet şikâyetim var sizden ve en önemlisi size… Ahlak rengi sürmeler çektim gözlerime, göremediğim çok şey oluyor böyle. Yo doğru anlamadınız her şey yapa yanlış. Garipsiyorum ben her şeyi bu düzensiz düzende ne? Kırmızı rujum ile bana tam uyacak, üzerimde şık duracak intiharlar deniyorum yine . Ağlayasım yok göz pınarlarımın kuruluğu sizi de susatmadan susunuz… Zira içimi çarşaf çarşaf dökeceğim üzerinize, kusacaklarım var yüzünüzün kirli zembereğine… Saatin geçliği, erkenliği artık bağlamıyor saçlarımdan beni kendine…

Gün gece ya da gün aydın, fark edemeyecek kadar yorgun ama aynı zamanda ayığım henüz kelimelerimi alkole bandırmadım… Hangisinden başlayacağımı bilmeden, kırmızı daktilomu dövüyor parmaklarım. Kendimden azalarak, size katmak isteği ile üstelik, uzunca söylenceler sıçratıyorum üzerinize…
Kendim olmak yormuyor beni yine yanlış anlamaktan ötürü aşındırdınız içimin dehlizlerini… Kendimi sevmekten yorulan biriyim ben, öyle çok yoruluyorum ki hem de içimin denizlerinde uyuyan aşklar Yusuflaşacağına, Kabil rengi günahlar ile boyuyor beni.. Kendimle başa çıkamıyorum yani.. Yine de her şeye rağmen seviyorum delisi dışına kimliğimi, belki de bir narsist gibi… Ne yani sevaplarımı bir madalya gibi göğsüm de taşıyıp, transparan kötülüğüm ile teşhir ederken, günahlarımı bir dinsizin avlusuna mı terk edeyim? Hayır efendim ben günahlarımı da sevaplarım kadar çok sevebilirim.

Lütfen bu stresli halime aldırmayınız, bir çay arası istiyor düşüncelerim…