Bugün sırf ikimizi düşünmek için bir sandalyeye oturup, kafamı kollarımın arasına alarak masanın başında saatlerce bekledim.

En çokta birbirimize yakışmıştık. Geriye kalan her şey bize yakışma zorunluluğu hissetmişti. Pembe panjurlar, bir bardağın içindeki suya bırakılmış çiçeklerin kokuları, evimizin içinde bile el ele dolaşmamız… Çünkü mutluluk, büyük bir aşkın eseri olmalıydı. Sevgimiz ise, bir kartopu misali… Kartopunun karın üzerinde yuvarlandıkça oluşturduğu kar kütlesi gibi sevgimizde her geçen gün artıyor. Önümüze bazı çıkmaz sokaklar olacak. Ancak ikimizde biliyoruz ki, aşk; duvarları bile eritip mutlaka bir çıkar yol elde eder. İkimiz içinde birimizin yokluğu, gerçek anlamda kalabalıklar arasında yalnız kalmaktı. Biliyorum ikimizin de birbirimize çok ihtiyacı olacak ama bu gereksinimi ikimizden başkası karşılayamayacak. Zaman aleyhimize işleyecek ve her geçen gün bizi birbirimizden daha da uzaklaştıracak… Sevgiler ıstıraba dönüşecek ve aşk o acı tarafını hayatımıza yansıtıp, ikimizi de anı yerden vurup yaralayacak. Mutsuzluk gönlümüze taht kuracak, ne konuşmaya ne de dertleşmeye mecalimiz kalmayacak. Ancak duygularımız sel olup, gözlerimizden yanaklarımıza akacak. Duvar diplerinde yalnız kalacağız. Acıdan gözlerimiz körelecek. Oradan geçen hiç tanımadığımız insanlar bile acıyacak bize. Artık kendimizi bir süreliğine de olsa emanet edeceğimiz Allah’tan başka kimsemiz kalmayacak. Hiç kimseye anlatamadığımız duygularımız her an yaralayacak bizi. İnsanlardan kaçmak isteyeceğiz. Kalabalık caddelerde tanıdık bir çehreyle karşılaşmaktan ödümüz kopacak. İnsanlarla selamlaşmayı keseceğiz. Artık ömür boyu kocaman bir yarayı kalbimizde taşımanın getirdiği mutsuzluktan yorulacağız. Sahte mutluluklarımız bile olmayacak, yüreğimiz buruk gezeceğiz, mutluluğun kırıntıları bile kalmayacak. Hayalimizdeki o güzel evimiz, sarılarak aşk filmleri izlememiz, mutluluğun verdiği heyecandan uyuyamamak… Bunların hepsi birbirimize söylediğimiz birer aşk yalanı olacak. En kötüsü de bir gün ansızın karşılaştığımızda, kalbimiz beynimizi kurşun yağmuruna tutacak. Yasak bir aşkı, yüzümüze gözümüze bulaştıracağız. Üzüntüden dudağımız sarkacak ve giden herkesin geride bıraktığı hatıralarla içimiz yandıkça közleri alevlenecek. Belki de ikimiz içinde ölüm tek çare olacak ama bizimde geride kalanlarımız var. Kaybedecek hiçbir şeyimiz kalmayacak fakat birilerinin kaybedileni olmakta çok kötü… Hayatımızın geri kalanı engelli bir çocuğun yaşamı gibi acıyla dolacaktı.


Bak sevgili, okuduğun bu birkaç satırlık yazının her cümlesinin başına ‘’EĞER AYRILIRSAK’’ ifadesini ekleyip yeniden okumalısın. Sevgi, aşk ve mutluluk hiçbir zaman birbirlerini yalnız bırakmamışlardır.

Senin şuan sana olan sevgimi hissettiğini ve seven herkesin aynı duygularla gülümsemekte olduğunu düşünmek çok keyifli…


OSMAN ATCI
13.08.2013