İnsan aşka inanıyordu fakat aşık olmak onun için bir korkudan öteye geçememişti. Ne yazık ki, bir inancın korkuya dönüşmesine sahne olmuştu; kalpleri diyar edinen aşklar. Bir tenin yüreğe temasının en kutsal noktasıydı aşk; dokunamadan sevebilme sanatıydı o...
Göz temasında bile bütün yıldızların gökyüzünden yeryüzüne inmek için kuyruğa girmesiydi aşk… Aşk konuşan çiçeklerdi. Bir yolculuk anında bile yol kenarında gördüğün çiçeklerin sana onu hatırlatmasıydı aşk…
Doğanın yeniden dirilişinin yıl dönümü olan bahar ayları; nisan yağmurlarının eseri masum toprak kokusuydu aşk… Hüzün dalgaları hiç titrememiş, bir mutluluk tayfasının diline düşen üç harflik bir iksirdi aşk…
Sevilmeye layık bir goncanın emrindeki bülbüldü aşk… Karanlık gecelerin ayazında solmuş bir papatyanın imdadına yetişen, serin bir seher vaktinin ardından açan bahar güneşiydi aşk…
Denize hasret kalmış bir martının kış aylarında karınca yuvalarına sığınma hayaliydi aşk; zordu ama çiçekleri konuşturabilen, yıldızları bir sıraya dizen ve bir bülbülün kalbini bir goncaya karşı kül eden bir anlayışın ürünüydü AŞK.