Çocukluğunu tam yapmamış insan, kolay kolay tam bir insan olamaz.
Friedrich Hölderlin

Eğer hiç büyümeseydik, 10 yaşında kalsaydık…
O anı yaşar, o an içerisine mutlu olurduk. Yarınlık dertlerimiz olmazdı.
Evler beyaz, çatılar kırmızı, gökyüzü mavi, gün ışığı parlak olurdu. Gökyüzünde kuşlar eksik olmazdı.
Ehliyet alınamazdı, arabalar olmazdı. Hava temiz, yollar bizim olurdu.
Cinayet, tecavüz, savaş olmazdı. En vahşi kavga topun veya kalenin paylaşılamaması hakkında olurdu.
Kötü söz sahibinin olurdu.
Su küçüğün, söz de küçüğün olurdu.
En büyük suç oyunbozanlık, en büyük ceza arkadaş grubundan dışlanmak olurdu.
Kimse oyunbozan olmak istemezdi, çünkü yalnız kalırdı.
Adam olacak çocuk bir şeyden belli olmazdı. Tüm çocuklar “adam” olurdu.
“Dünkü çocuk” olmazdı, bugün de herkes “çocuk” olurdu.
Yalan haber olmazdı. Dalkavukluk olmazdı. Çıkarcılık olmazdı. Çünkü “haber çocuktan alınırdı“.
Soru sormaktan korkmazdık. En basit sorular bile çekinmeden sorulurdu.
Yüz kızarması sadece soğuktan sıcağa geçince değil, utanınca da olurdu. Utanmak olurdu.
Ağlamak ayıp değil, güçsüzlük değil; tam tersi, karşıdakini düşündürten bir tepki olurdu.
Hayallerimiz olurdu.
Dünya daha iyi bir yer olurdu.

Büyüdük de ne oldu?