Bazen dilin susar, gönlün susar…
Büyük bir şair bile olsan;
Yazmaz kalemin, açılmaz defterin,
Ya da yazacak anlamlı bir kelimen olmaz.
Yırtar atarsın kâğıdı çöpe, kalemi fırlatırsın uzağa…
Başlarsın kendi iç savaşına sonunda
Ağzına geleni sayarsın kendi kendine de ;
Ama gene söyleyemezsin bazı kelimeleri.
Bu sefer de içten içe susuşların başlar,
İtiraf edemediklerin beynini tırmalar.
Ağlamak istersin gözlerin dolar vazgeçersin.
Sebepsiz bir gülümseme vardır yanaklarında,
Öylesine yapmacık, öylesine sıradan…
Hep gülümsersin belki de bir antidepresan etkisi.
İçin yanar her sabah uyandığında,
Gitme kal diyemediklerinin pişmanlığıyla.
Giyinip, süslenip çıkarsın sokaklara,
Adımların hızlıdır ve sert basarsın yere,
Kendi canını yakabilmek için uğraşırsın.
Sabah sabah yüzüne çarpan rüzgâr sakinleştirir biraz.
Durup bakarsın bir an sağına soluna…
Neyse dersin, keşke dersin.
Gene susar gönlün devam edersin.
Nedenlerin vardır çıkmaması gerekiyordur kelimelerin;
Ama kimse anlamaz seni suçlu olursun.
Sen de kendine yüklenirsin tam olur…
Pişmanım dersin kal diyemediklerime,
Hayatıma dâhil ettiklerime ve hayatımdan çıkardıklarıma.
Söyleyemediğin sözler yük olur sırtına.
Dayanamazsın dökülür kelimeler dudaklarından
Yüreğin dolar, taşar, coşar bir anda.
Ben bir tek seni sevdim dersin,
Sen benim tek aşkımsın be adam dersin,
Ben sana beni unutma demeyeceğim ama ;
Çünkü sen unutmak istemezsin beni.
Beni ararsan ordayım, buradayım da demeyeceğim sana;
Sen benim nerde olduğumu çok iyi bilirsin,
Sen beni nefes aldığım sürece her yerde bulursun.
Bekliyor olacağım seni sakın unutma. !
Ve sana son bir şey…
Belki hiçbir zaman görmeyeceksin, bilmeyeceksin ama ;
Ben seni çok seviyorum ve hep seveceğim…