Hayat en iyi öğretmenmiş…
Anlatılarak öğrenilmezmiş hiçbir şey.
Bire bir yaşamak gerekiyormuş.
Ne bir film sahnesi,
Ne de küçük bir çocuk ağlamasıymış.
Ağlamakla elde edilmiyormuş hiç bir şey.
Yaşayarak öğreniliyormuş hayat…
Eğer bir film ise hayat;
Oyuncuları biz, yönetmen ise tekmiş.
Tekrarı yokmuş hayatın, fragmanı da,
Hayat yaşadığın o andan ibaretmiş aslında.
İnsan yaşadığı sürece her şey gelirmiş başına,
Meğer insanın göremediği tek şey sırtıymış.
Karşımıza çıkan insanlar, gittiğimiz mekanlar,
Evimizde beslediğimiz hayvanımız,
Yetiştirdiğimiz bir fidan hepsinin bir sebebi varmış.
İyi ya da kötü bir şeyler öğretmiş bize.
Babadan öğrenilirmiş; büyük çabalarla küçük şeyler kazanmak,
Anneden öğrenilirmiş; aile olmak, yuva kurmak,
Dostlardan öğrenilirmiş; gerektiğinde gözü kapalı güvenmek,
Gerektiğinde sakın sırtını dönmemek,
Bitkilerden öğrenilirmiş; suyun önemi,
Hayvanlardan öğrenilirmiş; derdini anlamamamın zorluğu,
Sevenlerden öğrenilirmiş; fedakarlıklar, dürüstlükler,
Severek öğrenilirmiş; tek bir yürek olmak, endişelenmek,
Severek öğrenilirmiş; kaybetme korkusu,
Gelenlerden öğrenilirmiş; bir gün gidecekleri,
Seviyorum diyenlerle gidiyorum diyenlerin aynı kişiler olduğu.
Ve ben en çok neyi öğrendim biliyor musunuz?
Elimin tersiyle ittiklerimi;
Gün gelip ellerimi açarak dualarla geri istemeyi,
Sevmiyorum diyerek kaçtıklarımın ;
Tek sevdiğim olduğunu öğrendim…