Her gidiş bir bitiştir…
Ama bittiği gün gitmez insan.
Aylar, günler alır bir gidiş.
Beklersin bir şeylerin değişmesini,
Ya da karşındaki insanın seni anlamasını,
Onda görmek istediklerin vardır.
Bazen bir bakış, bazen bir söz,
Bazense çok basit bir inceliktir beklediğin.
Zaman geçer bunların hiç biri gerçekleşmez.
Bu defa son bir kez çabalayacağım dersin,
Kendin söylersin ya da ima edersin bir şeyleri.
Ama hala aynıdır karşındaki insan…
İşte bütün bunları beklediğin süredir bitiş.
Düşünürsün eksiğiyle, fazlasıyla bu süre zarfında.
Sonra kendi kendine oturup ağlarsın “olmuyor “ diye.
Olmuyor kelimesi çıkmışsa bir kere ağızdan;
Ok yaydan çıkmış demektir, kimi vurursa artık.
Sonunda dile getirirsin bittiğini yorulmuşsundur çünkü.
Karşında çok sevdiğin o insan,
“NEDEN ?“ diye sorar…
En acısı da budur zaten,
Niye gittiğini bile fark etmemiştir.
Sen cevap vermezsin gene de,
Bir kere alışmışsan susmaya, hala anlamasını beklersin,
Sonra bir başka soru daha…
Ben ne yaptım bunları hak edecek?
Sorun tam da burada aslında;
Sen gözlerine bakarken bizim için bir şeyler yap diye,
O hiçbir şey yapmamıştır gerçekten de.
Senin gidişini izlemiştir öylece.
Bedenin hep onunlayken ruhunun gittiğini fark etmemiştir.
Hata çift taraflıdır aslında sen giderek hata yapıyorsan,
O da gitmene izin vererek hata yapıyordur ama ;
Öyle ki bunu bile anlamazsa karşındaki insan,
O zaman yapacak hiçbir şeyin kalmamıştır.
Ve en can alıcı, gurur okşayıcı söz, son söz…
SEVSEYDİN GİTMEZDİN!...
Sevmekte sorun yoktu da ;
Belki de sevilmediğim için gitmişimdir.
Ne dersin…