Bir hüzün var içimde.
Ne bileyim bir durgunluk işte,
Yaşanmışların yorgunluğu,
Belki de yaşanmamışların burukluğu…
Nedir bu? bilemedim işte.
Düşünmek lazım biraz belki de.
Moralim bozuktur aslında genelde.
Ama bu tam olarak o da değil aslında.
Kırgınlık benimki sadece…
Kime ya da neye mi?
Bir kişiye ya da bir şeye değil aslında
Anlaşılmamak yıprattı çoğu zaman belki de;
Ya da anlatamamak derdiğimi kimselere.
Ya karşımdaki çok saftı çoğu zaman,
Ya da ben ağır konuşuyorum her zaman.
Of bu da değil tam olarak aslında.
En iyisi tam olanı değil de;
Hissettiklerimi anlatmak biraz da.
Yalnız kalıyorum kocaman dünyada,
Kalabalık ama bir o kadar da tenha her yer.
Bir şeyler yapmaya çalışıyorum,
Ya hiç olmuyor, ya eksik, ya da hatalı…
Pes etmiyorum gene de çoğu zaman.
Tekrar sar başa, baştan başla tekrar.
Ve sonra her yerde mutlaka olan olmazsa olmaz tipler…
Çok iyi oyunculardır genelde,
Bir de her şeyin en iyisini, en güzelini onlar bilirler,
En önemlisi de karşısındakini salak, aptal zannederler.
Karşısındaki insan kendi aynasıdır olmuştur aslında,
Kendileri gördüğü anlar denk gelir bize.
Sen ne yaparsan yap görmezler,
Ne söylersen söyle anlamazlar.
Sen de gördükleri, kendisinde olmayanlardır aslında.
Bu yüzden en büyük korkularısındır aslında.
Ama bunun bile farkında olmazlar çoğu zaman.
Sorsan cevaplar hep aynıdır.
Ben senin iyiliğini isterim,
Benim tecrübelerimden sen de yararlan…
Gibi, gibi bir sürü gerekçeler.
Bir de açık sözlü olduğunu zannedenler vardır.
Ben seni sevmiyorum, gıcıksın, samimi değilsin,
Ben çok çektim biraz da sen çek.
Peki, insan ne zaman bahaneler yaratır.
Yapmak istemediği şeyler de,
Bir de sonuçlarından korktuğu şeylerde.
Onları öyle, bunları böyle kabul etmek lazım derken;
Yıpratıyor insanı geçen zaman.
Yoruyor hayat insanı az ya da çok.
Bir birinden farklı sebeplerle,
Şimdi anladım aslında benim sitemim;
Biraz da HAYAT ‘ a…