İnsanız biz…
Her şey bizim için;
Sevinler, mutluluklar, acılar, üzüntüler,
Hastalıklar, sağlıklar,
Para, mal mülk her şey bizim için.
Hepimiz de farklıyız birbirimizden…
Kimimiz dost olur kimimiz düşman.
Azla yitinmeyi bilmeyiz biz.
Evin varsa araba, araban varsa çok para,
Yatlar, katlar sürekli isteriz.
Hiç memnun olmayız biz, hep şikayet ederiz.
Biz kısmımızın evinde yiyecek ekmeği yokken,
Bir kısmımızın durumu normaldir,
İyi kötü her şeyi vardır.
Bir kısmımızın ise her şeyi fazlaca vardır.
En çok doymayanlar da onlardır zaten.
Yardımlaşmayı pek sevmez olduk artık.
Kendimizce haklıyızdır da biz.
İti var, kopuğu var, hırsızı arsızı var.
Katili, tecavüzcüsü var, var da var.
Peki bizim gibi insan değil mi onlar da.
Onların yaptıklarından biraz da biz sorumlu değil miyiz?
Bir anne babanın yetiştirdiği evlat değil mi?
Abilerden, ablalardan gördükleri değil mi?
En önemlisi toplum olamaz mı?
Dışlanmak, hor görülmek, küçümsenmek, zengin fakir ayrımı…
Hadi toplumu geçtik devlet olamaz mı?
Okuyanı, okumayanı işsiz; iş yok güç yok.
Ama diyorum ya insanız biz…
Hataları önce başkalarında, sonra kendimizde ararız.
Ayağımız taşa takılsa taşın suçu,
Köpek ısırsa köpeğin suçu,
Bardak düşse kırılsa bardağın suçu…
insanız biz…
Kıskanırız; güzellik, kılık kıyafet,
Bir insan bizden güzelse kusur buluruz,
Olmadı namusuna, anasına bacısına laf atarız.
Hele ki biri bizden başarılı olmaya dursun;
Kesinlikle çıldırtır bizi.
Engel oluruz, hevesini kırar çabalarına bir çizik atarız.
Tebrik etmeyi bilmeyiz kesinlikle.
Onu da aşağı çekmeye çalışırız,
Ayağını kaydırmak için fırsat kollarız.
Dedikodular, hakaretler, iftiralar, küfürle…
İnsanlık üzerine yazılan yazılar da ;
Bunların tam ters yazar genelde.
Tamam dünyaya insan olarak gelmemiz,
Düşünüyor, konuşuyor olmamız
Bizim en güzel yönümüz aslında.
Bütün iyilikler biz de ise;
Aynı zaman da bütün kötülükler de biz de aslında…