Keşke kırıldığımız yerde bitse hayat.
Devam etmek zorunda kalmasak.
Ya da acının doruğa ulaştığı anda çok hızlı geçse zaman.
Omuzlarımıza yük olmasa, içimizi daha fazla parçalamasa,
Aklımızdakileri uyutup,kalbimizdekileri unutup,
Gözyaşlarımızı elimizin tersiyle silip,
Kaldığımız yerden devam etmek zorunda kalmasak.
Kırıldığımız yerde kalsak…
Belki de yeni hatalar yapmazdık
Yeni günahlara sebep olmazdık.
Nasılsın sorusuna;
İyiyim cevabını vermek zorunda kalmazdık.
Kötüyüm bugün diyebilsek bazen.
Dayanamıyorum, yoruldum, kırıldım diyebilsek bazen,
Kırıp döksek her yeri bir gün rahatlasak,
Yeter artık ALLAH ‘ınız yok sizin diyebilsek,
Ama olmuyor durmuyor hayat devam ediyor.
Bizi de takmış arkasına sürüklüyor.
Biraz yavaş git yetişemiyorum diyemiyoruz,
Yeter sıktın sen git ben gelmiyorum da olmuyor.
Hep bilindik şeyleri yaşatıyor bize.
Sorun var mı?
Hayır, yok asla karnımız tok sırtımız pek,
İyi de hayat bu, temel ihtiyaçlarımız olmak zorunda,
Yaşamak için gelmişsek biz dünya ya tok ve pek olmalıyız.
Neler yapıyorsun?
Geziyorum, eğleniyorum hayat bana güzel.
Beynin aynı yerdeyken sen nereye gidersen git,
Hep aynı yerdesin be insanoğlu.
Nasılsın sorusunu zaten geçtik,
Hep iyiyizdir kesin, kötü olma lüksüne sahip değiliz zaten.
Mutlu musun?
Ona da evet be hayat…
Mutsuz olmak duracak mısın, acıyacak mısın bize?
Madem o kadar mutluyuz ;
Niye geceleri uyumadan sabahı ediyoruz,
Niye başımızı yastığa koyduğumuzda gözyaşlarımızı tutamıyoruz.
O zaman mutlu değiliz biz zaten hiçbir şey değiliz.
Ne varız ne de yok ‘uz hepimiz tamamen,
Ölmek için yaşıyoruz ve sadece sıramızı bekliyoruz…