Sokakların , öğlen saatlerinde buhardanmış gibi yakıcı olduğu bir temmuz ayıydı , diğerlerinden farksızmış gibi.

İnsan cesaret edemezdi öyle gündüz adım atmaya dışarıya , boğulacak gibi olurdu nefes alıp verdikçe.Ben de yaz okulu için kalmıştım Manisa'da.Şehir her ne kadar şirin ve kışın hareketli olsa da o sıralar terkedilmiş gibiydi.Kimisi memleketine , kimisi de tatile gitmişti.Biz ise tembelliğimizin cezasını çekiyorduk.Hem de okuduğumuz üniversitede değil , Dokuz Eylül Üniversitesi'nde.
Aslında çoğu şey güzel gidiyordu ; futbol , yeme-içme , kitap okuma her şey çok hoştu.Kendimi dinliyordum tenhalaştıkça ortam.

Gece olmuştu.Kanepede oturuyordum tek başıma.Açık olan pencereden serinlik geliyordu.Mutluydum.Tarifsiz keyifti benimkisi.Sadece bir kaç ders aldığım için ,pek sıkı değildi durumum ve aldığım burslarla bol bol meyve yiyordum o anda.Düşüncelere dalmaya başladım biraz da , kendimle hesaplaşmaya başladım.

Yaşım yirmi bir olmuştu , geçmişime baktım sanki bir şey eksikti.Evet, param vardı , sağlığım şükür iyiydi.O halde eksik olan şey de neydi canım? -Sevgili!

Dört yıl lise okudum çevremde çok kız vardı .Üstüne de üniversiteyi ekleyin daha serbest bayanlar fakat; elde var sıfır!(Hatta sifir diyelim hocamın dediği gibi ; sıfır sert okunur , sifir ise daha mütevazidir.)
İçimde bir boşluk oluştu önce ve git gide büyümeye başladı gönlümde.Göğsümden aşağı baksalar uçurum vardı sanki manen.Pek uzun sürdürmedim bu üzüntüyü, sevgilim yoksa ,yok canım!Olur inşallah.
Az sonra sehpanın üzerinde duran cevşeni elime aldım ve başladım okumaya ...

Ne mi yazıyordu ? : - Sevgilisi olmayanların sevgilisi (Allah)!