Türkiye’de bir gezi parkı olayıdır gidiyor; çok şey yazıldı, çizildi. Önemsenmeyen hangi konu kaldı diye düşünüyorum, bulamıyorum. Ancak, ben de bu köşenin bize sunduğu imkanı şu cümlelerle değerlendirmekte fayda görüyorum:

Mayıs ayının son günlerinde şiddetlenen olaylar, bize sosyal medya kullanma yetisinin ne derece kaba bir üslûba doğru yöneldiğini gösterdi.

Türkiye’de şiddetin ve kutuplaşmanın tırmandığı her olayda olduğu gibi bu olayda da sosyal kabadayılığın ne denli işlerliğini koruduğunu gördük. Öyle ki, her düşünceden, görüş veya ideolojiden insanların bir araya geldiği bir olayda bile kurban seçmenin çok da zor olmadığına şahit olduk. İnsanları sosyal medyaya başvurmaya iten temel nedenin televizyon medyasının duyarsızlığı olduğu ifade ediliyordu.

Esasen, şöyle bir tablo ortaya çıktı. İnsanlar, seslerini dile getirecek bir aracın yokluğundan müştekîydiler. Bu da onları kendi medyalarını kurmaya sevk etmişti. Twitter ve Facebook, bir hafta gibi son derece kısa bir zaman zarfında sanal bir örgütlenmenin reel bir nitelik kazanacağını bir kez daha gösterdi. Fakat, yapılan seçici paylaşım ve dezenformasyon eyyamcılığı internet medyasında adab-ı muaşeret eksikliğinin yeniden tartışılması gereken bir konu olduğunu ortaya koydu..

Sanal semtin görgü kuralları, özellikle sosyolojik açıdan işyeri etiğiyle ilişkilendirilen mobbing sorunsalı ile birlikte anılır oldu. Kişilerin birbirlerine uyguladıkları bu sanal cengâverlik ve siyasetten mülhem göndermeler belki de en çok hakları için meydanlarda nefeslerini tüketenlere zarar verdi. Şüphesiz, tahkirattan uzak, uzlaşma ve mizahla fikirlerini beyan edenler de vardı. Onları bir başka yazının konusu olarak virgülize edip, seçici muhalefet veya demokrasi anlayışının şiddete başvurulmasıyla üstesinden gelinemez olduğunu düşündüğümü belirtmek istiyorum.

Uzun sözün SMS’si, sosyal medyanın bugün bize öğrettiği, artık insanlar arasında ‘kalp kırmak’ için bile yüzyüze gelmenin bir önemi kalmadığıdır. Kitleleri yanlış yola sevk eden bilgi kirliliği ve düzenbazlık, sermayesi temaşa olan seyirlik zekâ müsâmerelerine dönüşme yolundadır. Bütün bu ortamda dört dörtlük bir gerçekliğin bulunabileceği sorgulanmalıdır.