Türkiye’de işler öyle hal almaya başladı ki artık taksim gezi parkındaki ağaçlardan ziyade eylemin daha nerelere evrilebileceğini düşünmeye başladık.
Yaşananların başlangıcı ve gelişip büyüme şekli herkesin malumu. Önce sökülen 12 ağaç için atılan nutukları duyduk, sonra kırılan canları gördük -gerek sivil halk, gerek polis-, daha sonra yok edilen milli varlıklarımıza “ah” ettik… Sonra yine atılan nutukları gördük, sonra yine kırılan canları ve sonra yine kamu zararı…
An oldu olaylar öyle bir noktaya geldi ki polisimizi günah keçisi ilan ettik. “Polis biber sıktı; asker korudu, maske dağıttı” manşetlerini masumane okuduk, neyi çağırdığımızın bilincinde olmadan…
En zoru da “yaşananları dış medyadan okuyoruz” oldu kuşkusuz. Bütün dünya basını nasıl olmuşsa "Türk baharı!” nın kokusunu yaymaya başlamışlardı bile… Tamamen iyi niyetle ve Türk demokrasisine destek olmak için kendilerini paralarcasına bir mücadeleye girmişti dünya bizimle… Kucaklar dolusu açtık kollarımızı…
Söylem seçkinlerimiz savundu umutlarımızı… Daha ne olsun? Gel dediler, koşar adım gittik…
Sonra twitter’dan harikulade mesajlar attık sevmeler üzerine, mücadele üzerine… İtidal çağrıları bu sevmelerin sonucuydu, şiddetli sevmelerin sonucu… Bu kendini bilmezlik, bu avarelik, bu ihtilal çağrısı da ondandı…
Reyhanlı’yı çabuk unuttuk, Suriye’yi de ve tabi daha öncesini de… An geldi kim olduğumuzu da unuttuk, nerede yaşadığımızı da! Sorun “Muhteşem” fırsatlar değildi, sorun “Şarap” gibi olmak da değildi kuşkusuz… Sahi sorun neydi? Ağaçtı!
Duy eyyyy, duymuyor musun?! Yazılan mektupları da mı okumuyorsun? Ya gözün korkmuyor mu senin? Biz geldik ulennn! Dilinden düşürmediğin haremden çıkıp da geldik!
Söylem seçkinlerimize de saygılar…
Peki sesini hiç duymadıklarımız ne oldu? Her zaman ki gibi uyudular mı? Onlar hep uyuyorlar zaten! Biz de olmasak!
Biz vatan kurtardık, hesapsız ve sonunu düşünmeden… Ne sanal savaşlardan klavye orduları devşirdik! Yılmadık, yıkılmadık!!!
Sahi onlar hala uyuyorlar mı?