1982 yılı Şubat ayının ilk günlerinde, Suriye devlet kuvvetleri, bir şehirlerini yok sayarak, haritadan silmek istercesine havadan ve karadan bombalamışlardı. Bu bombardıman dünyanın herhangi bir yerinde iki düşman ordu arasındaki savaş esnasında yapılmış olsaydı bile tüyler ürperticiydi. Zira askerî bir merkez değil, doğrudan doğruya sivillerin oturduğu bir şehir bombalanmakta idi.

Bu bombardımanda binlerce sivil ölüyor, evlerinden kaçarak büyük alanlarda toplanarak hayatlarını kurtarmak isteyen kadınlı çocuklu kalabalıkların üzerine makinalarla ateş açılıyor, askerler ağır bombardımandan sonra şehre bir işgal ordusu gibi zafer nağraları atarak giriyor, ev ev operasyonlar düzenleniyor, belli mahallelerdeki evlerden ayakta kalanlar ayrıca buldozerlerle yıkılıyordu.

Sosyalist Nuseyri rejimi, İslâm çizgisinden ayırmakta aciz kaldığı bu şehri yerle bir etmekten başka çıkar yol bulamamıştı.

Bu şehirde öyle mahalleler vardı ki mevcudiyetiyle zalimlerin yüreğine korku veriyordu. Bunlardan en önemlisi “Geylani” mahallesiydi. Buraya bu ismi, Abdülkadiri Geylanî hazretlerinin torunlarından birkaç ailenin gelip yerleşmesi ve çoğalması sebebiyle vermişlerdi. Üstün ahlaklı bu insanlar rejimizin empoze ettiği dejenerasyonu kabul etmiyor, İslâm’dan taviz vermeye yanaşmıyorlardı. Ticaretle ve dinî eğitimle meşgul oluyor, evlatlarına iyi Müslüman olmayı talim ettiriyor, Hac yolu üzerinde bulunan bu şehirde, gelip gidenleri soyup soğana çevirmeyi değil, onlara İslâm’ın emrettiği şekilde “yolcu” muamelesi yapmayı öğütlüyorlardı. Yetişen pırıl pırıl gençler bu öğretinin ışığı altında davranıyorlardı.

Hama şehri, adeta bu mahalleden yayılan İslam nurunun ışığı altında Orta Doğu’nun bozulmamış, kumara, sefahate, safsataya, ahlaksızlığa kapılmamış yegâne beldesi olarak biliniyor ve Hac’ca gidip gelen her Müslüman tarafından da bu durum görülüyor, anlaşılıyordu.

Nuseyri rejiminin bu şehri ortadan kaldırmak için gösterdiği gerekçeler ne olursa olsun, olayın özünde yatan gerçek bu…