“Gece inmiş şehre, Sadece şiir merhem olur gönlümün karasına şimdi. Birbirine kırgın duvarlar, insanlar ve gölgeler, Şimdi ne yazsam da geçse kalbimin küsü…”

Gece yeni bir başlangıçtır. Zamanın katran karası bu dilimi, sevgiliyle buluşma anıdır, bayramdır. Mendil içerisinde iki damla gözyaşı sunulur ev sahibine. En saf, en temiz olanından.

Şeker tadında ufak bir hediye için saatlerce beklenir sevgilinin kapısında. Kapıya yüz sürülür, boyun bükülür.

Gece, âşıkların halvet vaktidir. Gönül azık bohçasını sırtlanıp, dikilir Rabbin karşısına. Günahlar ve sevaplar çıkar meydana. Kalp mutludur ve umutlu. Bir o kadar da mahcup. Boncuk boncuk ter boşalır alından. Gözyaşına karışıp süzülür yanaktan.

Gece rahmettir, merhamettir. Yusuf’u günahtan alıkoyan kapılar, açılır ardı ardına Züleyha olmaya talip, Yusuf sevdalısına.

En manalı sözler gece dökülür dudaktan. Ve yine en içten tövbeler gece yapılır. Belki de, gece kabul mertebesine ulaşır dualar.

Gece bir savaşın başlangıcıdır aslında. Dün ile bugünün, isyan ve teslimiyetin amansız savaşı. Kalbi saran nurun komutanlığında, gecenin karanlığını eze eze aydınlığa yürüyebilen, bu savaşın kazanan tarafıdır. Nefsin katili olurken, aşkın maktulü olabilen, zafere erendir. İşte o an bilirsin ve o an fark edersin, siyaha bürünenin gece değil, kalp olduğunu.

Gece arınmaktır tüm arzulardan. Dünyayı üç talakla boşayıp, ondan yüz çevirmektir. Elini nefsin kanına bulamaya cesaret edebilmektir. Kana bulanmış ellerle sevgilinin pak haremine dokunabilmektir. Gece, aklın pençesinden kurtulup, delilik mahzenine sığınmaktır.

Gece yatağa düşman kesilenin kalesidir. Göklere açılan ellere melekler buse kondurur. Gül kokusuyla yıkanır avuçlar. İlahi dergâhın kovulmuşu, asırlık tövbesini bozar, ayaklarına secdeye kapanır.

Bazen çok acıtsa da içini sevgilinin suskunluğu, pes etmeyiştir gece. Perişan bir halde çalmaya devam etmektir dost kapısını. Arsız olabilmektir gece, kovulduğu kapıya tekrar dönebilmektir.

Gece Miraca yolculuğa azmetmektir. Bir yanı diriliş, diğer yanı yok oluşa sınır olan bir uçurumdur. Adımlar dikkatli atılmalı. Cehennemin ortasında, alev alev yanan gönlün kurtuluş gemisidir. Razı olmaktır gece. Kudret kaleminin takdir ettiğine rıza gösterebilmektir. Sevgilinin küçük bir nazarı için cenneti gözden çıkarmaktır. Ufak bir tebessümle alt üst etmektir secdeleri. Kul olma bilinciyle isyan edebilmektir gece. Hesapsız bir kurban oluştur.

Gece ayrılık acısıyla kan ağlayan bülbülün feryadıdır. Göz göre göre kendini ateşe atan kelebeğin, Leyla’nın saçlarına tutunarak hayatta kalma mücadelesidir. En sevdiğinin kurban eden, İbrahim olabilmektir gece.

Gece pişmanlıktır. Kalbin orta yerine oturup kalan en kutsal misafirdir. Nefsin buzdağını, doğan güneşle eritmeye söz vermektir. Sevgilinin huzurunda avazın çıktığı kadar bağırarak sesini duyuramazken, ufak bir fısıltı ile sağır olabilmektir. Yakınlaşmak için attığın her adım da biraz daha uzaklaştığını görmektir. Yeni bir umutla ‘’merhaba’’ dediğin seherin gün batımında, umuda ‘’elveda’’ diyebilmektir gece.

Gece diriliştir. İçindeki ‘’Ben’’i boğmazsan, boğulursun benliğinde. Süründürmektir nefsi, amansızca ve acımasızca. Yerden yere vurup, uzaklaştırabilmektir kendinden. Zincirlerinden kurtulup, ruhu esir alan cendereden firar etmektir. Yağmurlar yağdırabilmektir, katılaşmış gönlün kurak topraklarına.

Gece duyulmayanı duyabilmektir. Dün toprağa gömülür, yarın anlamını yitirir. Sevgilinin gözlerinde mahkûm olur zaman ve mekân. Pusuya yatmış düşmanı görür insan. Düşmanı ayaklar altına almak için atılan her adımda biraz daha büyürken, toprakla yeksan olup dostun karşısında küçülebilmektir gece.

Gece aşktır. Her geçen zaman biraz daha değer kazanan şaraptır. Avuçlayarak yudumlamak istersin, ama bilmezsin bedeli ağırdır, sancılıdır. Benzemez başka sarhoşluğa, yanarsın. Uyanırsın, ‘’Eyvah’’ dersin, gerisin geriye bakarsın. Zamansız ve hazırlıksız yakalanırsın. Ey Yar! Sözünün en büyük yalanın olduğu gerçeği çarpar yüzüne, utanırsın.

Gece cesareti olmayanın harcı değildir… Ve gece ilahi divanda hesaplaşma vaktidir…