“bağlanmayacaksın” demiş şair.
“bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne.”
Pek sormuş mu?
Bağlanmamak, olmadan yaşamak mümkün mü diye…

Hayat bu ya, bir taraftan çaldığını başka taraftan veriyor,
Yerine koyduruyor, sevdiriyor..
..ve insan bu ya, bağlanıyor işte, bilmeden, körü körüne.
Olmadan yaşamaya, unutmaya, sahiplenmemeye alışamıyor.

Çok seviyor, çok sevmezse çok acımayacağını bile bile.
Çok seviyor, az severse, az kırılacağını bile bile…
“o olmadan yaşayamam diyor.” Yaşayacağını bile bile.
Sahipleniyor, sahiplenmezse ait de olmayacağını bile bile.

Onlarsız da yaşayabilirmiş gibi davranamıyor mesela…
İlle de bir şeyleri sahiplenmek istiyor.
Çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahiplenemiyor,
“O benim.” diyemiyor.

Mutlaka ona ait olmasını istiyor bir şeylerin…
Gökkuşağının değil de sıcak bir nefesin.
İlle de bir şeye ait olmak istiyor.
Turuncuya, ya da pembeye değil de bir çift kahverengine…