Etrafındaki herkes mutluydu. O da böyle mutlu olmak, gülmek istiyordu. Ancak hayatında eksik olan bir şeyler vardı. Baba sevgisi gibi…
Küçük yaşta kaybetmişti babasını, belki de hiç tanımamıştı. Çocukken arkadaşlarının babaları olduğunu görür, merak ederdi; ‘baba’ herkeste var mıydı? Parayla mı alınıyordu? Eğer öyleyse annesi neden ona bir baba almıyordu. Annesine gidip sorduğunda ‘‘senin baban melek oldu ‘’ cevabını aldı. İyiydi, hoştu da o melek kelimesinin anlamını da bilmiyordu. En azından bir babası olduğunu öğrenmiş, mutlu olmuştu. Her gün okul çıkısı onu görüp göremeyeceğine bakıyor, uyuyana kadar gözünü pencereye dikip babasını bekliyor, ev telefonu her çaldığında o masum titrek sesiyle ‘baba sen misin? ’ diyerek cevap veriyordu.2 yıl böyle geçti. Artık ölüm kavramıyla tanışmaya başlamıştı, ama yine de meleğinin gelip ona sarılacağı günü bekliyordu. Yaşı büyüdükçe daha iyi anlıyordu hayatı. Yavaş yavaş anlamaya başladığı fakat inkâr ettiği her şeyi bir anda kabullenmek zorunda kalmış gibiydi. Ertesi gün annesiyle mezarlığa gidip babası için dua ettiğinde artık emindi; babası hiç gelemeyecekti, baba sıcaklığını asla tadamayacaktı. Mutsuzdu, boğazındaki düğüme anlam veremiyordu. Ağlayamıyordu. Annesi o ağladığı zaman çok üzülürdü, peki ya babası? Merak ediyordu; babalar da kızlarının gözyaşlarına üzülür müydü? Artık pek bir önemi yoktu galiba. Bir babası yoktu ve hiç olmamıştı ama o babasını her zaman yaptığı gibi yüreğinde yaşatmaya devam etti. Yine pencere önünde bekleyecek, yine her telefona aynı heyecanla koşacaktı çünkü Babası onun meleğiydi ve her zaman öyle kalacaktı…