İnsanın yaradılış fıtratında vardır sevmek ,sevilmek. İnsan sevdikçe daha fazla anlam kazanır,varolan tüm değerler. Sevdikçe,sevgiliye doğru bir köprü uzanır kalpten.Sevmek, bir ömür boyu süren eylemdir aslında. Seven insandan zarar gelir mi hiç?
Yazımın bundan sonrası için sahneye,sevdiğimi çıkartabileceğimi düşünmüş olabilirsiniz. Aslında haksız da değilsiniz. Şükürler olsun ki, benim de sevdiğim var.
Sevdiğimin adı bile beni heyecanlandırmaya yetiyor. Adı ne mi?
Sevdiğimin adı Türkiye...
Onu çok sevdim.Öyle sevdim ki bütün hayallerimin merkezine alacak kadar... İncinmesini göze alamayacak kadar sevdim ben onu.
Tanıştırmak isterim sizinle, sevdiğimi.Öncelikle bu sevgiyi tek taraflı düşünenler varsa,büyük bir keyifle yanıldıklarını söyleyebilirim.Çünkü bilirim sevdiğimin de beni sevdiğini.Asıl mesele de bu sanırım.Sevdiğimin, sevmesine sevdalandım ben.Ne yalan söylim bazen kıskandığım oluyor.Fakat tüm mazlumların gözlerinde ona karşı olan sevgilerini, beklentilerini ve umutlarını görünce boşa telaş ettiğimi anlıyorum.
Tuhaf da bir huyu var.Bazen yanımdan aniden kayboluveriyor.Sonra sesini duyduğum tarafa baktığımda ,Somali'de dünyanın en güzel bakan çocuklarının ağlayan gözlerinde görüyorum onu.
Asil bir duruşu da var herkesin bildiği.Sanırım ailesinden geliyor.Zor olacak bana onu taşımak.Olsun.Sevda bu.Onla beraber bütün değerler gözümde anlam kazandı.Onu kaybetmek bütün değerlerimi kaybetmek olur.Tek korkum bu...