“ÇOCUK RÛHU”

“En uzun yoldur, insanın içi…”
Meçhul Şair

İnsanoğlunun yaşadığı ilk duygu,“BİLMİYORUM…”
Daha doğduğu AN’dan îtibâren, kendi bilinmezliğiyle ‘âlem bilinmezi’nde bulur kendini…

Her şeyi bilmek, her yeri görmek ve herkesi tanımak ister,özünden gelen Çelebi Evliyâmız hâlince; korkusuz, beklentisiz ve şartlanmasız…

Anne ve babaların çocuğun o sâfî ve sâbî hâlinden en çok duydukları soru; ‘BU NE?’dir. Aynı varlığı, eşyâyı defâlarca sorabilir çocuk! Sanki kendi özünde bilip, bu sırlı bilişi gizleyerek, ‘Bu budur!’ diyen ebeveyninin bilişini ve sorgusuz kabûlünü sorgularcasına…

Bilinmezliğin sonsuzluğu insanı hiç terk etmez de, İnsan zamanla “Bilmiyorum!” deme tevâzû ve tenezzülünü, öğrenmenin o muhteşem hazzını yadsır, terk eder…
Çocuklar ise öze dönük halleriyle ve dinamizmi koruyan arayış ve sorgulayışlarıyla öğrenmeyi hiç terk etmezler…

İşte bu yüzden,
yeryüzünün en mutlu varlıkları çocuklar!
Nedensizce gülümseyebilen ve her vakit, bize çok basit gelen bir eşyâyla saatlerce ilgilenebilen çocuk rûhu, önyargıların ve tanrılık iddiâsındaki “Biliyorum!” hâllerinin kulu değildir…

O dimağının gökyüzü kadar geniş olduğunu, hissî ve yaşantısal olarak kesinlikle bilmektedir. Bu yüzden yetişkin olduğunu düşünen bir bireye göre anlamsız ve sıradan olan bir olay ya da varlık,O, yaratılışının gereğini kaygısızca sergileyen gökyüzü büyüklüğü ve sınırsızlığındaki dimağ için oldukça ilgi çekici ve mûcizevîdir…

Marifet, yaşın ilerlemesiyle vazgeçilmez hale gelen alışkanlıkların paslı zincirini kırıp, annesinden doğduğu zamanki safiyet ve yargısızlıkla alemi seyr ederken; çocuk ruhunun kayıtsızlığıyla ilme yönelip, her dem yeniden doğmak…