Allah'ın mağfiretinden de büyük mü günahım!
Ne dedim! tevbeler olsun buda fi'l-şerdir
Benim özrüm günahımdan iki kat beterdir
Nur-u rahmet niye güldürmey ruy-i siyahım
Allah'ın mağfiretinden de büyük mü günahım!

"şinasi"

Sabah bu dörtlüğü okuyunca takıldı dilime, tefekküre sevk ettirdi beni.. Korku ile ümit arası bir serzeniş.. Kabahatlarımızı düşününce, gerçekten de halimizin ne kadar da zor olduğunu kestirmek zor olmasa gerek.. Rabbimize karşı yapmış olduğumuz hatalar, kusurlar, şikayetler, asilikler, günahlar ve de edemediğimiz kulluk... Yazması çok kolay veya okuması.. Ama düşündüğünüz zaman, kim kime ne yapıyor?.. Bizlerin haddimiz olmayarak sahibimize karşı işlemiş olduğu edepsizlikler..

Bir köleyi düşünüyorsunuz, sahibine olan itaati; aman allahım! o köle gibi duruşu sergileyememek ne kadar da acı bir tablo.. Tam bu düşüncelere dalarken, kalbinize yine ona ait sözler düşüyor.. sen ne kadar da bu halin içinde olsan da, senin sahibin merhametlidir, şefkatlidir. O'ndan başka çalacağın kapı yok, yine ona yönel.. O kapıyı aşındır, tıpkı bir dilenci gibi..

Düşünsenize dilencileri.. Karşınıza geçiyor yalan söylediğini halinden ve de sözlerinden anlıyorsunuz ama sizin kapınızı öyle ısrarla çalıyor ki, haliyle, sözleriyle öyle halden hale giriyor ki, birşey vermek durumunda hissediyorsunuz kendinizi.. vermeseniz bile içinizde bir pişmanlık beliriveriyor, "keşke verseydim" diye..

işte o dilenci gibi olmak lazım hakkın kapısında, dilenci yalancıktan haliyle sözleriyle istiyor fakat bizim yalan söylecek durumumuz yok çünkü halimiz ayan beyan ortada.. Ve kapısını çaldığımız sultan ona sultanlık yaraşır, o verir zaten vereceğini affedeceğini kendisi söylüyor yeter ki unutmayalım, biz o kapıyı ısrarla çalalım aşındıralım kapının açılacağı anı bekleyelim.. o kapının kapı kulu olmalıyız... bu düşünceler sizi ümide sevk ediyor ve de şinasi'nin dörtlüğünün son mısrası aklınıza geliyor ve birkez daha içinizden : "Allah'ın mağfiretinden de büyük mü günahım! diyorsunuz."